“Hvernig á það að vera? Alger ró, algert sjálfgleymi, alger einbeiting að næsta verkefni. Fullkominn þjónandi er sá sem leggur sig allan fram við að gegna starfi sínu innan hinnar guðlegu áætlunar og fara að vilja meistarans eftir þvf sem hann skynjar hann. Þegar hann hefur lokið einu verki byrjar hann á öðru, en eyðir ekki tíma í umhugsun um árangur athafna sinna. Hann veit, að vitrari augu en hans sjá endinn frá upphafi, að innsýn, dýpri og kærleiksríkari en hans, metur gildi þjónustunnar sem hann leysir af hendi, og að skarpari dómgreind en hans vegur orkumagn og umfang sveiflutíðninnar og samhæfir mátt og tilhvöt. Hann þjáist ekki af oflæti yfir afrekum sínum né heldur óþörfu þunglyndi þegar hann bíður ósigur. Hann vandar sig ávallt af fremsta megni, sóar ekki tíma sínum í heilabrot um það sem liðið er, heldur beinir athygli sinni stöðugt að næsta verkefni sem bíður hans. “

“Vígsla, eða ferlið þegar út­víkk­un vit­und­ar­inn­ar á sér stað, er hluti af eðli­legu þróun­ar­ferli, skoðað í heild­ar­sam­hengi, en ekki frá sjón­ar­horni ein­stak­lings­ins. Þegar litið er á vígslu frá sjón­ar­horni ein­stak­lings­ins, er hug­tak­ið þrengt niður að þeim tíma­mót­um, þegar ein­ing­in, sem er að þróast, skilur ör­ugg­lega (af eigin ramm­leik með hjálp leið­bein­inga og til­sagn­ar frá fræð­ur­um kyn­stofns­ins sem fylgj­ast með) að hún hefur frá efn­is­heim­inum séð, náð því að öðlast vissa hug­læga þekk­ingu. Eðli þess­arar reynslu er það sama og þegar nem­andi í skóla gerir sér skyndi­lega grein fyrir því að hann hefur til­eink­að sér náms­efn­ið og að hann getur notað grund­vall­ar­for­send­ur og að­ferð­ir á skyn­sam­leg­an hátt. Þessi stöðu­skil vit­ræns skiln­ings fylgja hinum vax­andi mónad á hinni löngu þróun­ar­braut hans.”

“Í fyrsta lagi, aðferðir sem lina þjáningar og eyða óþægindum, lækna smám saman sjúkdóma og eyða óæskilegu ástandi. Þær byggja upp formhlið lífsins og rækta lífsorkuna, svo sjúkdómar ná ekki að festa rætur. Góð dæmi um þessar aðferðir eru lyflækningar, örskammtalækningar, stoðkerfis- og hnykk­lækningar og fleiri meðferðarleiðir. Þær eru uppbyggjandi og hafa orðið til góðs. Mannkynið stendur því í mikilli þakkar­skuld við visku, færni og óeigingjarnt starf lækna. Þeir eru ætíð að fást við brýn verkefni og hættulegar afleiðing­ar orsaka sem ekki eru augljósar á yfirborðinu. Þegar þessum að­ferðum er beitt, er sjúklingurinn í höndum utanaðkomandi aðila og á að vera óvirkur, aðgerðalaus og móttækilegur.

“Að ekkert í þessu ritverki er sett fram í kreddubundnum anda, heldur aðeins sem fram­lag til hins mikla fjölda hugsana um uppruna heimsins og þeirra upplýsinga sem nú þegar eru komnar fram um eðli mannsins. Hið besta sem maðurinn getur lagt fram til lausnar á vanda­málum heimsins hlýtur að taka tvíþætt form, annars vegar sem virk þjónusta, þar sem leitast er við að bæta umhverfisaðstæður, og hins vegar sem fræðileg skýring á ástæðum fyrir nú­verandi ástandi. Haldi menn áfram að rökræða, eins og menn gera nú á tímum, frá grundvelli hins þekkta og sannaða án þess að snerta eða gera ráð fyrir þeim djúpstæðu orsökum sem menn hljóta að gera ráð fyrir að valdi því sem er séð og þekkt, þá munu allar lausnir bregðast og munu halda áfram að missa marks.”